Renald Fanwar evinin verandasinda oturmus, iki sene önce torununun onun için karameseden yaptigi saglam sandalyeyi isitmaktaydi. Renald kuzeye bakiyordu.
Siyah-gümüs bulutlara.
Daha önce hiç böylesini görmemisti. Tüm kuzey ufkunu, gökyüzünün yükseklerine kadar kaplamislardi. Kursuni degildiler. Siyah ve gümüs rengiydiler. Gece yarisi bir yeralti kilerinin oldugu kadar karanlik, gürleyen firtina baslari. Aralarinda çarpici gümüs isiklar parliyordu; hiç ses çikarmayan simsekler.
Hava yogundu. Toz ve kir kokulariyla yogun. Kuru yapraklarin ve yagmayi reddeden yagmurun kokulariyla. Bahar gelmisti. Ama ekinleri büyümemisti. Tek bir filiz bile basini topragin üzerine çikarmaya cesaret edememisti.
Tahtalari gicirdatarak yavasça sandalyesinden kalkti; sandalye arkasinda yavasça sallandi. Renald verandanin kenarina yürüdü. Sönmüs olmasina ragmen piposunu kemirdi. Onu tekrar yakmakla ugrasamazdi. O bulutlar onu büyülemisti. Öyle siyahtilar ki. Tipki bir çalilik yangininin dumani gibi, ama hiçbir yanginin dumani o kadar yükseklere yigilmazdi. Hem, gümüs bulutlara ne demeli? Siyah bulutlarin arasinda kabariyorlardi. Tipki kurumla kaplanmis metalin yüzeyinde, cilali çeligin parladigi yerler gibi.
Menü
Sepete Ekle
