yapmadan yayıncılığı sürdürüyor. birbirinden değerli kitaplar yayımlayarak, sanırım bunun maddi
karşılığını da (ülkemizde bu karşılık ne kadar olabilirse, o kadar!) görüyorlar. Ama şu kesin: Yayımcılık
hazzını ve onurunu içlerinde hissediyorlar. (…)
(Radikal Cumartesi Eki, 11 Temmuz 1998, Osman Çakmakçı)
“Işık Gençer: (…) Bir kere yayıncılık çok keyifli bir iş. Çalışmalarınızın karşılığını somut olarak
görüyorsunuz. (…) Ne zaman bize bir mikrofon tutulsa ben diyorum ki kimse mecburen yayıncı olmaz,
keyif alıyorsan yayıncı olursun. Biz bu işi gerçekten çok seviyoruz, tatmin düzeyi çok yüksek.
Ürününüzü elinizde tutabiliyorsunuz ve sizden sonra da yaşayacağını biliyorsunuz, bu duygu çok
önemli bir duygu bence. (…)”
(İskenderiye Yazıları, Aralık/Ocak 1997, Işık-Ferruh Gençer’le Söyleşi, Ayşe Güren)
Sloganları: “Müziği okuyabilirsiniz…” Amaçları: Meraklılarına, Doğu – Batı ayrımı yapmadan tüm
fraksiyon ve türleriyle müziği düşünsel boyutta sunmak. Hizmetleri: Müzik alanında gözle görülür
kaynak açığını kapatmakta öncü olmak. (…)
Başlarda hobi olarak başlayan yayıncılık, karı-kocanın kanına bir virüs olarak yerleşince bir yayınevi
kurmaya karar vermişler. Türk ve Batı müzik adamları sürekli bir polemik ve kavga içinde
olduklarından bu iki ayrı yakanın kitaplarını aynı anda, aynı çatı altında basmayı ilke edinerek ekstrem
bir tavır takınmışlar. Bu anlayış çerçevesinde ilk önce Rauf Yekta Bey’in “Türk Musikisi” ve Anton
Webern’in “Yeni Müziğe Doğru” adlı kitaplarını bir arada yayımlamışlar. (…)
(Panorama, 15-21 Aralık 1993, Hande Öğüt)
(…) Bunların sayıları fazla değil. İyi iş yapmak için yırtınıyorlar. Karşılığını tam olarak alamasalar bile,
yırtınıyorlar. Zaten karşılık almak gibi bir dertleri yok. Bir şeyi kafalarına takmışlar, yapmaya
çalışıyorlar. Bu insanları gözden kaçırmayalım. Şimdi zengin müzikseverlere bu insanlarla müşterek
birtakım işler yapmalarını tavsiye edeceğim ama, sonunda işin cılkının çıkacağından eminim. İşin içine
“para” girince, tadı tuzu kalmayacak biliyorum. Galiba gölge etmemek en iyisi. Bu devirde iş ahlakına
sahip olabilmek ve bu ahlak doğrultusunda iş yapabilmek zor. (…)
(Yeni Şafak, 30 Mayıs 1998, Yalçın Çetinkaya)
(…) On yıl kadar önce, işte bu şartların hüküm sürdüğü yayın hayatına, faaliyetini müzik kitapları
yayıncılığına odaklayan bir yayınevinin doğuşu, o güne kadar geçerli olan sıkıntıyı önemli ölçüde
hafifletti. “Müziği Okuyabilirsiniz” sloganıyla yola çıkan bu yayınevi, Pan Yayıncılıktı. Boğaziçi
Üniversitesi’nde makine ve elektrik mühendislikleri tahsil etmiş bir karı-koca, yüksek öğrenimleriyle
hiç alakası olmayan bir işe yöneldiler. (…)
(Yeni Ufuk, Müzik Eki, 8 Temmuz 1997, Hülya Polat)
(…) Yayın faaliyetine yalnızca müziği konu eden Pan Yayıncılık’ın yayın hayatımızda devreye
girmesinden sonra Klasik Türk Müziği’ni herhangi bir konusuyla, ya da kesitiyle ele alan kitapların
birbiri ardınca yayınlanmaya başladığına şahit olduk. (…)
(Tercüman, 29 Ocak 1991, Mehmet Güntekin)
(…) Yayınevinin, aklına gelen müzik kitabını paldır küldür yayınlamak gibi bir özelliği yok. Yayınlamayı
düşündüğü herhangi bir müzik kitabını “ehline okutmadan yayınlamamak” gibi bir titizliğe sahip. (…)
(Aksiyon, 13-19 Ocak 1996, Yalçın Çetinkaya)
Menü
