Vatandasligi evrensel geçerlilik olarak sunan, ancak bazilarini vatandas sayarken bazilarini adi konmamis biçimde dislayan “teamüller/pratikler“, modern devletin olagan faaliyetlerinden sayilir hale geldi. Vatandasligin sosyal içerigini, hak nosyonunu dislayan bu faaliyetler; disarida birakilanlarin da kendi varoluslarini devam ettirebilecek çareler üretmesini gerektirdi. Vaat edilmis cemaatin parçasi olduklari söylenip, böyle muamele görmeyenler için kendilerine ait haklari tespit edip sahip çikmak da siyasal topluma müdahil olmayi beraberinde getirdi. Bütün bir modern ulus-devlet anlatisina sabitlendigi söylenen, lâkin yalnizca güçsüzce tegellenmis bir vatandaslik tanimi, gündelik hayatin içerisinde yarattigi ve sadece maddi imkânsizliklariyla tanimlanabilir kildigi magdurlarini içermedi. Partha Chatterjee, milliyetçilik literatürüne yaptigi katkiyi bu defa daha genis bir baglama oturtup, farkli bir yüzeye tasiyor. Toplum olarak birlikte yasama pratiklerini, devletin soguk bir biçimde tanimlayip içermeye çalistigi magdurlarin siyasal pozisyonlari ve müdahale stratejileriyle ele aliyor. Yekpare, birbirine sikica sarilmis ulusun vatandaslari söylemine karsi, bazilarinin daha fazla sarilip sarmalandigi, bazilarininsa disarida birakilarak magdur edildigi süreçleri tartisiyor. Her zamanki gibi sadece belli bir bölgeye sikisip kalmayan, yasadigimiz dönemin tüm toplumlarina sâmil bir perspektifle...(Arka Kapak)
Menü
Sepete Ekle
