Türkiye ekonomisi son otuz yil boyunca sürekli bir kriz süreci içinde yasamakta ve 1990’lardan itibaren “isitikrarsizlik-kriz-büyüme-istikrarsizlik“ sarmalinda bir kisir döngü içine itilmis görülmektedir. Türk iktisat yazininda yapilan tartismalar krizin ana nedenini genellikle sadece bir “kamu maliyesi“ sorunu olarak görmekte ve krizi dogrudan dogruya kamu ekonomisinin “büyüklügüne“ ve “beceriksizligine“ baglamaktadir. Ancak bu tür açiklamalar krizin tarihsel gelisimini Türk sosyo-ekonomik yasamindan tamamen soyutlayarak, sanki tek basina, kendiliginden olusan bir süreç olarak degerlendirmekte; krizin ardinda yatan toplumsal bölüsüm iliskilerini, bu iliskilerin yarattigi sermaye birikimi ve sinifsal çatismalari göz ardi etmektedir. Böylece kriz olgusu tarihsel gerçekliginden tamamen soyutlanmakta ve nihai göstergelerin düz yazi ile anlatimindan öteye gidememektedir. Elinizdeki bu çalisma, Türkiye ekonomisinde gözlenen istikrarsizlik ve kriz olgusunu veri olarak almak yerine, “niçin?“ ve “kim için?“ sorularini sormayi amaçliyor. Bu çalisma boyunca kriz süreci toplumsal siniflarin çikar çatismalarini gözeten bir bölüsüm perspektifine dayandirilmakta ve gerek kamu kesiminin finansman krizi, gerekse disa açilim sürecindeki dengesizlikler, aslinda ulusal ekonomide iktisadi artigin yaratilmasi ve yeniden dagitilmasina yönelik dolayli ya da dogrudan mekanizmalarin dogal bir sonucu olarak algilanmaktadir. Türkiye gibi kapitalistlesme sürecine çarpik, denetimsiz ve eksik rekabetçi piyasa kosullarinda eklemlenen çevre (peripheral) ekonomilerinde piyasa güçlerine dayali istikrar arayislari ise giderek kirilgan bir yapi yaratmakta ve özü itibariyle yeni krizlerin yapisal kosullarini olusturmaktadir.(Arka Kapak)
Menü
Sepete Ekle
