“Sahile götürdüm onu o gün. Yaz henüz baslamamisti, hafta sonuydu, tenhaydi sahil. Harikuladeydi. Berduslar paçavralari ile kuma uzanmislardi. Bazilari tas banklara oturmus siseyi paylasiyorlardi. Martilar telassiz ve aptal uçuslarindaydilar. Yetmislik-seksenlik karilar kocalari öldükten sonra kendilerine kalacak evleri satip satmamayi tartisiyorlardi. Her seye ragmen huzur vardi havada. Denize dogru yürüdük. Çok az konusarak. Mutluyduk birlikte. Iki sandviç, biraz cips ve içecek bir seyler aldim. Kuma uzanip atistirdik. Birbirimize sarilip uyuduk bir süre. Sevismekten bile güzeldi sanki. Gerilimsiz bir birlikte akis. Uyandiktan bir süre sonra eve döndük. Yemek pisirdim. Yemekten sonra birlikte oturmayi teklif ettim. Bir sey söylemeden uzun uzun bakti bana. Sonra yumusak bir sesle, "Olmaz," dedi. Onu bara biraktim, çikmadan önce eline bir içki tutusturdum. Bir ambalaj fabrikasinda is buldum. Hafta öyle geçti.”Kasabanin En Güzel Kizi’nda yer alan öyküleri, Charles Bukowski'nin hakli söhretini kazanmasinin en iyi örnekleri sayiliyor. Bukowski bu öykülerde kendi hayatindan yola çikarak, kaybedenlerin dünyasina, ayyaslar, kaçiklar, düzenbazlar, fahiselerden olusan bir dünyaya kendine has farkli bir mercekten bakiyor ve her seyi olabildigince açik ve net anlatiyor.
Menü
Sepete Ekle
