Medya alaninda 1980'li yillardan sonra çok hizli ve köklü degisimler yasandi. Hemen her yerde geleneksel medya düzenleri yikildi ve neoliberal politikalar dogrultusunda yeni bir düzen insa edildi. Radyo ve televizyon alanindaki kamusal tekeller özellestirme ve serbestlestirme (deregülasyon) yoluyla kaldirilirken, medyada yepyeni bir mülkiyet yapisi olustu. Medya, sermaye ve devleti bütünlestiren bir zemin üzerinde yükselen bu yeni medya düzeninin en uç örneklerinden birisi de Türkiye'de gerçeklesti.Söz konusu degisimlerin mantigini ve nedenini günümüzün önde gelen iletisim bilimcilerinden R.W. McChesney söyle açikliyor: 'Neoliberalizm' yalnizca bir ekonomi kavrami degil, ayni zamanda bir siyasal teoridir. Bu teori, is dünyasinin egemenliginin temsili demokrasiye dayali bir toplumda en iyi biçimde gerçeklesecegini varsayar. Ancak bu görüs, özellikle isçi sinifi arasinda yüksek bir depolitizasyon ile simgelenen, zayif ve etkisiz yapilarin oldugu ortamlarda geçerlidir. Neoliberal proje için mevcut ticari medya düzeninin neden bu kadar önemli oldugu en iyi bu noktadan bakildiginda görülür. Çünkü günümüzün medya düzeni, bir 'polis devleti'ne basvurulmadan ya da etkili bir halk direnisiyle karsilasilmadan, is dünyasinin egemenliginin sürmesini saglayacakyapmacik bir siyasal kültürün olusturulmasina olaganüstü katki saglar."Bu çalisma, medya, is dünyasi ve siyasal iktidarin "füzyonu" yoluyla olusan, basariyi yalnizca ticari kazanca endeksleyen yeni medya düzeninin dünyada ve Türkiye'deki yapilanisini inceliyor; bu yapilanisin medyayi "kamusal hizmet" üretme konumundan ve iddiasindan nasil ve ne denli uzaklastirdigini sergiliyor.
Menü
Sepete Ekle
