Anadolu Alevisi kendini yaratan "toplumsal gereksinmenin" disina tasinarak kimliginin ipuçlarini, Islamin özkaynaklarinda aramaz. Tam tersine, toplumsal bilincin yerine yerlesen köktendinci "ilahi ideolojiyi"; bu ideolojinin "yere indirilmesiyle" nesnellesen "kul kimligini"; nesnellesen kul kimliginin siyasallasmasiyla iktidara uzanmaya çalisan "teokratik kolektif kimligi" kirmak; demokrasi ve laikligi kurmak için Islamin özkaynaklarini "bâtini" bir sorgulamaya "yatirir".Bir aydin, her türlü idealizmle hesaplasmis olmanin aydinliginda durarak; Buyruk gibi "tasavvufla" kutsanmis bir yapiti "kirli" görmek hakkina sahip degildir. Daha dogrusu böylesi bir yaklasim içerisine girmek güçsüzlügün, birikim eksikliginin, ilgisizligin, küçümsemenin disa vurumu biçiminde kendini gösteren bir aydin "oportünizminden" baska bir sey degildir.Kaldi ki Imam Cafer Buyrugu; inancin akil alanina tasindigi, aklin öne alindigi bâtini bir zeminde köktendinci inanca bir manifesto niteligi tasiyan "Kirklar Söylencesi" ile baslar. Giderek bâtini inancin kutsadigi nesnel evrene yönelerek bâtini kimlikleri kurumlari, bunlarin yasama çalisma ilkelerini açiklar. Bu kimlikler ve kurumlar araciligiyla toplumsal yasamin gelecegine yönelik kestirimde bulunarak sonralari Seyh Bedreddin tarafindan "Yarin dudagindan gayri her sey her yerde ortak olmak için" ileri özdeyisiyle daha kesin çizgilerle açiklanan kâmil toplum projesinin ilk prototipini, "Riza Kenti" örnegiyle çarpici biçimde verir
Menü
Sepete Ekle
