Söz Yangını

Sen, ey diliyle kardesini yaralayan kardes... Sözüyle kardesinin yakasina bir daha hiç çikaramayacagi en yapiskan, en kirli etiketi takan gafil ey...Bilmez misin ki, kiymetini kardeslerinin bilmedigi bir kardes, güzeller güzeli Yûsuf da olsa, ucuza satilmistir artik. Bilmez misin ki, onuru ayaklar altina alinmis bir kardes, rüyalarin sultani Yûsuf da olsa köle pazarina sürülmüstür.Giyabinda kötülügünü andin ya kardesinin; bil ki, artik baba ocagindan sürdün onu. Yâkub gibi eseflere bogdun ona emek vereni. Isitmeyisini firsat bilerek ayibini açik ettin ya kardesinin, bil ki, ana kucagindan düsürdün onu. Anasi bile pak edemez artik kirlerini. Bir daha bilemeyecegini bile bile, günahiyla andin ya kardesini, siginacagi köselerin hepsinden kovdun onu. Tesellilerin hiçbiri yetmez hüznüne artik. Azicik da olsa savunma hakki tanimadan suçladin ya kardesini, örtünecegi örtülerin hepsini çektin üzerinden. Çiplak kalmistir artik soguk bakislarin ayazinda...Farkindasindir artik, dilin ve dudagin Yûsuf’un kardeslerinin eylemine özenmis. Giybetini ettigin kardesini gözlerden iraga atiyorsun, gönüllerden uzaga itiyorsun.Haydi, kuyudan çikar kardesini... Susmayi dene. Olmaz mi?