Bu kitapta Cumhuriyet dönemi Türk siirinde, siir ve mekân iliskisinin nitelikleri belirlenmeye; siirdeki egretilemeler, simgeler, imgeler, kisaca bütün mekansal mecazlar çözümlenmeye çalisilmakta; siir-sair-mekân iliskisinin kültürel, poetik ve kisisel kökenlerine dair bazi sonuçlara ulasilmaktadir. Siirin mekanlari, sairin ve siirin bütün yasanti ve düslerini, sehirlerin, evlerin, daglarin ve denizlerin hafizalarinda toplayan; aynalarinda yansitan nesnel, simgesel ve imgesel kaynaklardirlar. Örnegin Yahya Kemal, medeniyeti olusturan kolektif ruhun pesinde oldugu için, Istanbul'u siirinin merkezi haline getirmistir. Onun plastik sanatlara yaklasan siiri, biraz da sehri, siirde yeniden insa etmek istemesine baglidir. Denizler ve göller, Hâsim'in saklanip gizlenmesi için, muhayyel manzaralara dönüsürler. Tanpinar, içindeki estetik ve kültürel düzeni ararken mekânlarin diline bakar ve onlarin hafizasiyla, kendi hafizasini bulusturmaya çalisir. Agri Dagi, Ahmet Muhip'te, sinirlilik ve sonsuzluk, özgürlük ve yücelik, dünyevî ve metafizik ile ilgili bir çok mecazlara ve hayallere kaynaklik eder. Kaldirimlar, Necip Fazil'da, modern hayatin ayarticiliginin, yalnizliginin, kaotik yapisinin simgesi olurlar. Cumhuriyet döneminin önemli bir figürü olan "devrimci ve mazlum sair" kimligi, Nazim Hikmet'in yattigi hapishanelerden çikar. Dolayisiyla, mekânlarin, siir ve sair; siir ve sairin de mekânlar üzerindeki izlerini hesaba katmadan, dönem siirini bütünüyle degerlendirmenin imkani yoktur.(Tanitim Bülteninden)
Menü
Sepete Ekle
