Sartre varligi; kendisinde-varlik, kendisi-için-varlik ve baskasi-için-varlik olmak üzere üç bölümde inceliyor. Bunlardan özellikle birinci ve ikinci varlik türünü birbirinden ayiriyor. Sartre’a göre kendinde-varlik yalnizca vardir. Çünkü bu varlik, mutlak bir doluluk, kapalilik ve içkinliktir. O, ne etken ne de edilgendir. Ayni zamanda o, ne olanakli olandan türetilebilir, ne de zorunlu olana indirgenebilir. Bu anlamda salt olumsalliktir. Diger bir anlatimla, onun varolmasi da olmamasi da ayni ölçüde olasidir. Sartre, kendinde varligin, kendinde varliktan kendi kendini yaratmis oldugu sonucunu da çikartmamamiz gerektigini söyler. Çünkü böyle bir belirleme onun kendine öncel oldugu varsayimini da birlikte getirir. Fakat bu olanaksizdir. Bu açidan bakildiginda Sartre’a göre yaratilisçilik kurami, kendine yeterlik olan seyi varliktan çekip alarak onu tanrisal bir öznellik içinde yok etmektedir. (Arka Kapak)
Menü
Sepete Ekle
