Romanlarinda genellikle toplumsal meselelere, kitlesel hareketlere dikkat çeken Sevinç Çokum, hikâyelerinde daha çok insan hayatinin gözden kaçan inceliklerine isaret ediyor. Rozalya Ana'da ise kadin olmaya, "aci cografyalarinin kadinlarina"yogunlasiyor. Göç veren topraklarda kalan taraf olmanin agir yükünü Rozalya Ana'nin sahsinda anlatiyor.Rozalya için zaman neydi ki... Yetisecegi bir sey degildi artik zaman... Gençligi ötede kalmisti. Bir trenden el ediyordu, arkadan sikma basörtüsü, duru yüzü, çekme gözleri, hüzünle bükülü dudaklariyla... Tren sarsilarak pamuk tarlalarinin arasindan geçiyordu... Ve sari topragin ötesinde bir yerde kara bir nokta olarak kayboluyordu. Gençligi buydu ne zaman hatirlasa...Giderlerdi. Yün basliklari, çamurlu kaba çizmeleri, kizarmis yüzleriyle seçilen bu adamlar gittikleri gibi ortaliga terk edilmis sehirlerin issizligi çökerdi... Rozalya Ana için degisen bir sey yoktu. Kocasi Mustafa buraya gelmeden önce ölmüstü... Görememisti sari evcigin su yarim duvarlarim...Acaba Rozalya görecek miydi bittigini?
Menü
Sepete Ekle
