Simdi oradaydilar.Ayni kare içinde. Birlikte. Elleri, hafif hafif Karahan'a dokunuyordu Beysin'in. Gözlerine bakiyordu çömeldigi yerde,onun yemyesil gözlerine. Demek gözleri açik gitmisti. Basindaki tacini oksadi,buz gibi elleriyle. Susuyordu Karahan, sonsuza dek kral olarak susacakti böyle. Ama simdi seviliyordu. Öpülüyordu bile. Oksaniyordu durmaksizin kanli tenli. Gözlerine belki ilk defa böylesine sevgiyle bakiyordu biri. El degmemis bir ölü sayilmazdi artik. Onu ask çarpmisti ama iyi ki çarpmisti.
Menü
Sepete Ekle
