Araba kumarhanenin önünde durdu, Nizam aceleyle indi arabadan, kosar adimlarla kumarhaneye girdi, piyano sesi yoktu, kösk sessizdi, yandaki salona yürüdü, piyanonun kapagi kapatilmisti, gözleriyle salonu taradi, Anya pencerenin yanindaydi, sigara içiyordu. Nizam’in kendisine dogru yürüdügünü gördügünde, yüzünde ilk kez bir saskinlik izi gördü Nizam. Gidip kadinin karsisinda durdu: - Adiniz ne? - Neden soruyorsunuz? - Çünkü kimse yokken, sabahin aydinliginda ikimiz burada yalnizken adinizi söyleyip söylemeyeceginizi merak ediyorum. - Bunun için mi geldiniz? - Evet Anya, bunun için geldim. - Adimi ögrenmissiniz. - Ögrendim... Ama sizin de bana adinizi söyleyip söylemeyeceginizi merak ediyorum... Adiniz ne Anya? Anya, Nizam’in yüzüne, gözlerine bakti ve orada daha önce hiç kimsenin görmedigini, göremedigini, bir deliligin kendini yakarak yok edisinin parlayisini gördü. Bundan korkmadi, bir baskasi korkabilirdi ama o bundan korkmadi, aksine ilk kez bakislarindaki boslukta neseye benzer bir pirilti belirdi. - Delisiniz. - Evet Anya... Adiniz ne? Anya, sigarasindan bir nefes çekti, tavana dogru üfledi, bakislarini Nizam’a çevirdi, uzun uzun bakti, yavasça, neredeyse sefkatle konustu. -Adim Anya...
Menü
Sepete Ekle
