Ayaklanma tarihi tam olarak belirlenmemis olmasina ragmen, 1925 yilinin ilkbaharinin hemen basinda baslayip, kisa bir süre içersinde tüm bölgeyi sariyor. Siyasi bir olgunluktan yoksun, gerekli askeri savas talimatlarindan habersiz bir gurupla harekete geçen bu ayaklamanin basarisizliga ugrayacagi bastan beli olmasina karsin, resmi devlete büyük korkular yasatmisti. Ama mevcut kosullarda bir mucize gerçeklesemedigi gibi, ayaklanma kanla ve katliamlarla bastirildi. Ayaklanmanin önde gelen liderleri, Diyarbakir'da, yol kenarlarinda çarmiha gerildiler veya daragaçlarina asilarak hayatlarina son verilip teshir edildiler.Bu ayaklanmadan ötürü, bölge halkina bir daha böylesi bir maceraya girmemesi için, "ibret dersi" verilmek isteniyordu. Her sey bunlarla da kalmamisti. Bu ayaklanmaya katilmis olanlara, çok uzaktan dahi, yakinligi olanlar da, tümüyle sürgün edilmislerdi. Iste bu vesileyle, benim ailemde "ölüm yolculuguna" çikmis oluyordu.Isyancilar yakalandiklarinda hemen oracikta infaz ediliyorlardi, yakinlari veya uzaktan akrabalar ise direnmezlerse sürgün ediliyorlardi. Ve sürgünler hayvan nakliyatlarinda kullanilan bu kapkara vagonlarda, Nazi Almanya'sini aratmayan görüntü ve yasantilarla gerçeklestiriliyordu.Sürgünler, tika basa balik istifi seklinde doldurulan bu kapkara vagonlarda çömelmenin bile mümkün olmadigi bir ortamda bilinmeyene ve ölüme gönderiliyorlardi.Bu vagonlara binenlerin çogu varacaklari yere varmadan katlediliyordu.Bizler, resmi dili konusamayanlar yüzlerceydik. Aksamlari, askeri egitimden sonra, diger askerler eglenirlerken, bizler dil kursunu izlemeye mecburduk. Bu dili ögrenmekte büyük zorluklar çekiyordum.(Tanitim Bülteninden)
Menü
Sepete Ekle
