Kameralar araciligiyla hayata bir çerçeve çizmek, hayati bir kameranin gerçeklik ölçütleriyle tanimlamak demektir. Günümüzde görüntü araçlarinin yönlendirdigi fotografçilarin sayisal artisini gözönüne aldigimizda, kameranin fotografçi çogunluk üzerinde ne kadar etkili bir hükümranlik olusturdugu daha iyi anlasilacaktir. Kamera ve objektiflerin yarattigi illüzyonun, insanlari kendi büyülü atmosferine ne denli kolaylikla kilitledigini yayginlasan fotograftan anlamak pekala mümkündür. Bu nedenle çok zaman gözün mü kameranin emrinde oldugu, yoksa kameranin mi gözü yönlendirdigini tayin etmede çeliskiye düseriz. Hatta kamera bakisinin görünenleri tüm çiplakligi ile yansittigi gibi, gerçekleri perdeleme veya üstünü örtüp gizlemede de ayni oranda tarafli bir bakis sergiledigini söyleyebiliriz. Elbette kamera bakisi sorgulayici degil, yorumsuz ve gerçege tutarli bir nesnellikle bagli olan mekanik bir bakistir. Kameranin görsel dünyanin gözü olarak iletisim devriminin belirleyici bir faktörü haline getirildigi 19.yy’dan bu yana, iletisim stratejileri gerçek veya gerçekdisi olduklarina bakilmaksizin tüm görüntüleri dolasima sokmaktan kaçinmamistir. Dolayisiyla görüntülerin anlami bu yolla daha da çogalmis, insanlarin kafa karisikligi da ayni ölçüde artmaya baslamistir. Aslinda iletisim teknolojileri fotografçinin bakisini yönlendirmeci, kamerayi da yalan üreten bir araç haline getirmekten kaçinmaz. Çünkü kamera hayata bir çerçeve içinden bakmamiza yol açan bir aygit oldugundan, fotograflar sadece bakisimizi olumlamaz, onun sinirlarini da tartismali yapar.Yaratici Görüntü Dizisi’nin 2. kitabi olan Kamera Bakisi kitabinda Çerkes Karadag, tayin edici bakisin bir yönüyle zaman üreten bir bakis oldugunu vurgulamakta, öte yandan tarihsel süreç içinde bir zaman kesitinin anlamli göstergesi yapilan görüntünün, aslinda bizzat zamani ögüten bir mekanizmaya nasil dönüstürüldügüne açiklik kazandirmaktadir.
Menü
Sepete Ekle
