Kağıtçının 100 Günü

Kâğıtçının aşkı;

O gözlerin siyahında öyle bir noktada öylesine parlak bir ışık noktacığı vardı ki, dünya gibi birkaç gök cisminin gecesini sabaha çevirmeye yeterdi. 

Mutluluğu:

Beyaz soğukta, tavşankanı rengindeki sıcak çayımdan bir yudum aldım. Az önce doğan güneşi içmiş gibi ısındım. Bize ucuz mutluluklar da yetiyor. Pahalısını aratmıyor üstelik.

Ümidi: Eksi onlarda dolaşan soğukta ümitlerim yeşermişti benim. Şunu öğrenmiştim; ümitlerin yeşermesi için güneşe ve suya ihtiyaç yoktur.

Derdi; Derin bir “ahhh” çekti. Birkaç harften oluşan ah’ın içine bu kadar büyük derdi nereden bulup sığdırmıştı?

İsyanı;

Ne çok kâğıt topluyoruz ama ne kadar az kazanıyoruz?

Merhameti;

Sen gülümsemezsen bizim gülücüklerimiz asla doğamayacak. 

Çünkü senin gülücüklerin bizimkilerin annesi.

Gözyaşlarıma inanmıyor musun?