Çöl issiz ve sessizdi. Rebeze’de yer gök sanki bu karagünlü iki kahramani izliyordu. Ölüm yaklasmisti. Ebuzer karisina dönüp: "Kalk, su tepeye çikalim. Belki yiyecek bir ot buluruz da açligimizi gideririz." dedi. Kari koca bir müddet aradilarsa da yiyecek bir sey bulamadilar. Ebuzer zayif ve baygin düstü. Alninda ölüm terleri birikmisti. Geri döndüler. Firtina uguldayarak esiyor, çölün ortasinda hurma agaciyla ayakta tuttuklari parça parça olmus çadirlarini o yandan bu yana salliyordu. Ebuzer’in dizleri tutmuyordu. Basi gögsünün üzerine düsmüstü. Iki kanadi kirilmis bir sahin gibiydi. Karisi, Ebuzer’in yüzünde ölümün izlerini gördü. Ebuzer, vefakârligindan duydugu memnuniyeti gösteren yorgun ve hasret dolu bakislarla karisinin çehresini süzdü:
Menü
Sepete Ekle
