Bu romanda herkesin gözleri lacivert. Hiç lacivert göz görmedim ama lacivert gözleri severim. Lacivert gözlerin derinliklerinde, bilinmeyen diyarlardan maceraperest seyyahlarin getirdigi anlamlar yatar. Bence tabii...
Disarida civiltili bir ilkyaz günesi, tazelenen ve yeniden dogan dünyanin yesillikleri üstüne, isveli bir salintiyla sicacik altin tozlari serpistiriyor. Ben, senin için ey kari, bir roman yaziyorum. Kapi çaliniyor. Kim geldi acaba? Kimi istersem, kimin ismini yazarsam o gelir, Yazmanin bu yarari var iste, küçük bir isaretle, canimin istedigini getiririm. Istersem fikrimi degistiririm, Kim ne yapabilir? Hadi bakalim, kapinin zili çalmadi, gelen giden yok. Tamam mi?
Yoo, tamam degil, çünkü fikrimi yeniden degistiriyorum, zil çaliyor ve Ali, yani kardesim geliyor. Karsimdaki koltuga oturuyor, biryandan da önümdeki kâgitlarla daktilo makinesine söyle bir göz atiyor. "Ne yapiyorsun?" "Roman yaziyorum."
Haksiz yere azarlanmis bir çocuk gibi, bir an irkilerek anlamadan bakiyor yüzüme. "Niye?"
Menü
Sepete Ekle
