Aurora uyumaktan nefret ediyordu. Yatak örtu¨lerinin altına giriyor, penceresinden dışarıdaki yıldızlara bakarken kendisini gözlerini yummasının hiçbir tehlikesi olmadığına ve sabah uyanacağına ikna etmeye çalışıyordu. Yu¨z yıl boyunca uyumayacaktı. Bu¨yu¨ bozulmuştu. Lanet kalkmıştı. Ne var ki çoğu gece Aurora ancak ufukta şafağın pembesi belirdiğinde uykuya dalabiliyordu. Çoğu sabah da yorgun uyanıyordu. Bazı gu¨nler yataktan gu¨çlu¨kle kalkabiliyordu. Yine de ertesi gece geldiğinde korku yeni baştan içini
sarıyordu. Uyumak ona derin bir kuyuya du¨şmek gibi geliyordu, ne yaparsa yapsın içinden çıkamayacağı bir kuyuydu bu.
Menü
Sepete Ekle
