Bir Yufka Yürekli Soytarı

Nietzsche’nin hayatta bir şey öğrendiğim tek filozof sözüyle nitelediği Dostoyevski’nin ilk öykülerinden biri olan Bir Yufka Yürekli, aynı çatı altında yaşayan candan iki dostun -Arkadi İvanoviç ve Vasya Şumkov- trajediyle biten bir hikayesidir. (...) Vasya, sessiz ve somurtkan, bir köşede duruyordu. Yüzü sapsarı, başı, amirleri önündeki bir asker gibi kalkık, elleri pantolonunun cebinde, hareketsiz, topukları bitişikti. Gözleri Yulyan Mastakoviç’in yüzünden ayrılmıyordu... İkinci öykü Soytarıda ise kendinden sert bir kayaya rastlayan düzenbaz bir soytarının hayatının mahvolması anlatılmaktadır. (...) Mutlu bir adam ne demektir bilir misiniz baylar? Göreceksiniz... Sevincimden kendimi gözü kapalı, felaketin kucağına attım. Göz göre göre batağın içine daldım! Ama ne kötü huyum vardır ya! Varımı yoğumu soyup alırlar, ben de tutar, geri kalanını gönülden bağışlarım! Dahasını söyleyeyim: Herif bana bir tokat atar, ben öbür yanağımı çeviririm; bir köpeğe yaptıkları gibi bana bir yemlik uzatırlar, ben de herkesi kucaklamak için atılırım. Şimdi de öyle değil mi ya: Siz benimle alay ediyorsunuz, aranızda fısıldaşıyorsunuz...