Oysa biraktigin her iz, mürekkep gönü bir sir gibi kurusa da dokununca, kanatli bir mih gibi dövse de çatlayan gögsünü,yine ayni kum küredikçe çogalan, yine ayni el istenyetirdigin, dokun ki eskisin, topraga ayri gömdügün,rüzgâra ayri sustugun hevesin.
Menü
Sepete Ekle
