Elbette; düsünme, seçme, belirleme ve eyleme hakki ve olanagi olmayan bir insan, insan olarak görülemez; bunlardan yoksun bir yasam da insansal bir yasam olamaz. Tüm ilineksel özelliklerin tözsel kabul edildigi ve insanin ne oldugunun yavas yavas unutuldugu, özellikle de adaletin, dogrulugun ve iyi olanin post-modern söylemlerin relativist baskisi altinda yok sayildigi günümüzde adaletin ve mutlulugun ne kendisinin ve ne de gölgesinin bizimle olamayacagi açiktir. Aristotelesçi anlayista insan yasaminin kurucu nitelikleri tarih-disi bir kavrayistan çikarsanamaz; tam tersine, insanin tarih içinde kendini ifade etmesinin tüm biçimlerinden hareketle insan ve yasami tanimlanmaya çalisilir. Çünkü, insanin ne oldugu sorusu yanitlanmadan insana uygun yasamin ne oldugu sorusu yanitlanamaz. Gerek etik ve gerekse politik tartismalar insanin ve insansal yasamin kurucu özelliklerinin neler olduguna verilen yanitlar üzerinde yükselir. Insanlar insan olma olanaklarini gerçeklestirebiliyorlar mi gerçeklestiremiyorlar mi? Tüm sosyal-politik uygulamalarin ve teorilerin temelinde bu onto-antropolojik sorular açik veya gizli bir biçimde yer alir. Aristoteles insani tamamlanmis, olup bitmis bir varlik olarak görmez; çünkü, insan olanaklar ve gereksinimler tarafindan karakterize olur. Insansal etkinlik olanakliligin etkinlesmesini/etkinlestirilmesini kesin kosul olarak talep eder.Bu kitap, insani bir olanaklar varligi olarak gören Aristoteles'ten hareketle etik ve politik konulari ele alir.(Tanitim Bülteninden)
Menü
Sepete Ekle
