1950'li yillarin ilk yarisi Foucault için, felsefi çalisma dönemi oldugu kadar, ayni zamanda edebiyati, psikolojiyi ve psikiyatriyi yakindan inceleme firsati buldugu bir dönem de olmustur. Nitekim 1952 ve 1953 yillarinda sirasiyla psikopatoloji ve deneysel psikoloji alanlarinda egitim görüp diploma almis ve sonra Sainte-Anne Hastanesi'nde Lacan'in seminerlerine katilmistir. Michel Foucault, ilk olarak 1954 yilinda yayimlanan ve 1962'de gözden geçirilmis ikinci basimi yapilan Akil Hastaligi ve Psikoloji adli bu ilk kitabinda, "psikolojinin ancak deliligin kontrol altina alinabilmesiyle mümkün oldugunu" ileri sürer. Ortaçag ve Rönesans, deliligi tanrisal bir gücün disavurumu ve aklin daha üst bir asamasi olarak görüp yüceltirken (Erasmus, Delilige Övgü), Klasik Çag'da deliler, diger suçlularla bir tutulup akil hastanelerine kapatilmaya baslanir. Böylelikle deliligi "anlama" çabasi yerini "zapt etme" çabasina birakacaktir. Kitabin ilk bölümü Foucault'nun, Freud'a ve psikanalitik gelenege baslarda duydugu ilgiyi yansitirken, 1962'de genisletilip tekrar yazilan ikinci bölüm, Foucault'nun düsüncesinde dramatik bir degisimi ortaya koyar. Deliligin tarihini, toplumsal ve kültürel bir çerçevede inceleyen Foucault, kendisini psikanalitik gelenegin disinda konumlandirir ve daha sonraki çalismalarinda hâkim olan Freud elestirisine yönelir. Althusser'in ricasi üzerine ögrenci kitlesine yönelik hazirlanmis olan bu eser, günümüzde Michel Foucault'nun düsünsel serüvenini anlamak isteyenler için belki de en iyi baslangiç metni olarak okunabilir.
Menü
Sepete Ekle
